Το κόκκινο πουλί κάθισε στην προεξοχή του παραθύρου μπροστά μου. Δεν ξέρω πόσο καιρό ήταν εκεί, ίσως ώρες για όσα ξέρω. Από τότε που πέθανε ο μπαμπάς μου, δεν είχα συνειδητοποιήσει πολλά πράγματα γύρω μου. Η μαμά πάντα έλεγε ότι κρατούσα τις ουρές του παλτού του μπαμπά και δεν τον άφηνα ποτέ να πάει πολύ μακριά. Φαινόταν όταν πέρασε πήρε όλο τον κόσμο μαζί του και χάθηκα. Σχεδόν σταμάτησα να γράφω αυτό το βιβλίο εδώ, γιατί αισθάνομαι ότι οι λέξεις σήμερα είναι τόσο άφθονες και κουρασμένες από την υπερβολική χρήση. Αλλά γράφω και κινδυνεύω να πιστέψετε ότι είναι απλώς κλισέ, αλλά ακούστε την καρδιά μου. Δεν είναι. Το πέρασμά του στράγγισε το χρώμα από το ουράνιο τόξο και τη μελωδία από τη μουσική. Δεν μπορούσα να βρω τον δρόμο της επιστροφής στη ζωή, γιατί δεν είχα ιδέα πού βρισκόμουν. Ήμουν κάπου ανάμεσα στη χώρα των ζωντανών και εκεί που ήταν τώρα ο μπαμπάς. Δεν είχα πάει ποτέ πριν.
 
Έμαθα το κόκκινο πουλί μόνο επειδή χτυπούσε στο παράθυρο. Ήταν μια κρύα μέρα του Δεκέμβρη, και τα φύλλα ήταν ξαπλωμένα στο έδαφος, το μόνο που είχε απομείνει από τη δόξα του φθινοπώρου ήταν τώρα ένα θαμπό καφέ χαλάκι από φύλλα σε αποσύνθεση. Ο ουρανός ήταν γκρίζος, ή τουλάχιστον έτσι τον θυμάμαι. Ο ουρανός φαινόταν πάντα γκρίζος τελευταία. 
 
Η έκρηξη του κόκκινου εμφανίστηκε, και καθώς χτυπούσε το ράμφος του στο γυαλί, κοιτάξαμε ο ένας τον άλλον. Συχνά είναι τα απροσδόκητα, φαινομενικά ασήμαντα γεγονότα που ξεκινούν τις μεγάλες αλλαγές. Δεν το ήξερα τότε, αλλά το πουλάκι δεν χτυπούσε απλώς το γυαλί, αλλά ράμφιζε το κουκούλι της θλίψης που είχα παγιδευτεί, σαν πουλί που ράμφιζε το κέλυφος όταν ήρθε η ώρα να γεννηθεί. Ρωγμές σχηματίζονταν στη θλίψη μου, παρόλο που δεν το ήξερα.