De rode vogel zat op de vensterbank voor me. Ik weet niet hoe lang het daar al was, misschien uren voor zover ik weet. Ik was me niet bewust van veel dat er om me heen gebeurde sinds mijn vader stierf. Mama zei altijd dat ik papa's jasstaarten vasthield en hem nooit te ver liet komen. Het leek alsof hij de hele wereld meenam toen hij passeerde, en ik was verdwaald. Ik stopte bijna met het schrijven van dit boek hier, omdat het voelt alsof woorden tegenwoordig zo overvloedig en moe zijn van overmatig gebruik. Maar ik schrijf verder, en riskeer dat je denkt dat het maar een cliché is, maar luister naar mijn hart. Zij zijn niet. Zijn heengaan deed de kleur uit de regenboog wegvloeien en de melodie uit de muziek. Ik kon mijn weg naar het leven niet meer vinden, omdat ik geen idee had waar ik was. Ik was ergens tussen het land van de levenden en waar papa nu was. Ik was hier nog nooit eerder geweest.
 
Ik werd me pas bewust van de rode vogel omdat hij op het raam tikte. Het was een koude decemberdag en de bladeren lagen op de grond, het enige wat nog over was van de glorie van de herfst was nu een doffe bruine mat van rottende bladeren. De lucht was grijs, althans zo herinner ik het me. De lucht leek de laatste tijd altijd grijs. 
 
De uitbarsting van rood kwam in zicht en terwijl hij met zijn snavel op het glas tikte, staarden we elkaar aan. Het zijn vaak de onverwachte, schijnbaar onbeduidende gebeurtenissen die grote veranderingen in gang zetten. Ik wist het toen nog niet, maar het vogeltje tikte niet alleen op het glas, maar pikte in de cocon van verdriet waarin ik gevangen zat, als een vogel die in de schelp pikt als het tijd is om geboren te worden. Er vormden zich barsten in mijn verdriet, ook al wist ik het niet.